στερητικός

-ή, -ό / στερητικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [στερώ]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην στέρηση

2. αυτός που εκφράζει στέρηση, αρνητικός, αποφατικός

νεοελλ.

φρ. α) «στερητικό μόριο»

(γρομμ.) μόριο που τίθεται ως πρώτο συνθετικό λέξης και δηλώνει άρνηση, στέρηση ή έλλειψη αυτού που δηλώνεται από το δεύτερο συνθετικό, π.χ. ά-γαμος, νη-νεμία

β) «στερητική νόσος»

ιατρ. νόσος που οφείλεται στην απουσία ή στην ανεπάρκεια στον οργανισμό ενός ή περισσότερων στοιχείων, απολύτως απαραίτητων για την ισορροπία του ή την ανάπτυξή του, τα οποία βρίσκονται τις περισσότερες φορές στη λαμβανόμενη τροφή

γ) «στερητικό φαινόμενο» ή «στερητικό σύνδρομο»

ιατρ. όρος που αποδίδεται σε διάφορες ανώμαλες ψυχικές ή οργανικές αντιδράσεις οι οποίες παρατηρούνται μετά από στέρηση οινοπνεύματος, ναρκωτικών κ.ά.

επίρρ...

στερητικῶς Α

1. με στέρηση

2. αρνητικά, αποφατικά («τὰ τούτοις ἀντικείμενα οἷον στερητικῶς λεγόμενα», Γαλ.).